Dubito ergo sum Daar is ‘ie weer, die derde dertiger. Het sluitstuk van de voorbereiding. De epiloog van mijn marathonschema. De generale repetitie voor mijn volgende marathon. Het is de vijfde  keer dat ik’m loop. Maar het is ook de vijfde  keer dat ik er bang van ben. Drie keer langs de Dender van Erembodegem naar Teralfene. Drie keer hijgend en kreunend bekomen aan de bevoorrading boven aan de Schettenberg. Of ik er naar uitkijk? Ja en nee. Natuurlijk wel. Net omdat het de laatste ferme inspanning voor de, naar ik me laat vertellen, fan-tas-ti-sche marathon in Boston is. En nog veel meer omdat het met enkele niet minder fan-tas-ti-sche loopsters (en lopers) aan mijn zijde is. Maar tegelijk kruip ik vrijdagavond toch weer wat nerveus in bed. Ben ik er wel klaar voor? Wat als ik een slechte dag heb en voortijdig moet afhaken? Houdt die vervelend tegensputterende hamstring stand op de hellingen die we voor de kiezen krijgen? Had ik de jongste weken en maanden n