Boston marathon 2019

Dubito ergo sum

Daar is ‘ie weer, die derde dertiger. Het sluitstuk van de voorbereiding. De epiloog van mijn marathonschema. De generale repetitie voor mijn volgende marathon. Het is de vijfde  keer dat ik’m loop. Maar het is ook de vijfde  keer dat ik er bang van ben. Drie keer langs de Dender van Erembodegem naar Teralfene. Drie keer hijgend en kreunend bekomen aan de bevoorrading boven aan de Schettenberg.

Of ik er naar uitkijk? Ja en nee. Natuurlijk wel. Net omdat het de laatste ferme inspanning voor de, naar ik me laat vertellen, fan-tas-ti-sche marathon in Boston is. En nog veel meer omdat het met enkele niet minder fan-tas-ti-sche loopsters (en lopers) aan mijn zijde is. Maar tegelijk kruip ik vrijdagavond toch weer wat nerveus in bed. Ben ik er wel klaar voor? Wat als ik een slechte dag heb en voortijdig moet afhaken? Houdt die vervelend tegensputterende hamstring stand op de hellingen die we voor de kiezen krijgen? Had ik de jongste weken en maanden niet iets beter moeten letten op de calorieënteller om me nu iets lichter over het parcours te sturen?

Mijn vijfde  marathon in het vooruitzicht en nu al de vijfde  keer diezelfde hoop twijfels die me overvallen. Ook deze keer lukt het niet om chill aan de start van de wedstrijd te komen. Want nu was ik zeker. Geen zorgen aan mijn hoofd, niet te veel stress op voorhand, alle zorgen zouden van me aflopen als water van een eend. Het wordt nieuwjaar en je hebt nog flink wat tijd. Januari gaat voorbij, vier weken februari zijn meteen om en begin maart vier je nog lustig carnaval mee in de enige stad waar dat ook echt gevierd wordt. En dan ineens komt het besef dat een klok genadeloos aan het tikken is. Blijft het bedrijf wel goed draaien als ik een week weg ben? Raken de kinderen niet ondervoed tijdens mijn afwezigheid? Heeft mijn echtgenoot voldoende propere onderbroeken?

Het lijkt het lot van de marathonloper. Rond mij hoor ik immers heel vaak dezelfde verhalen. Over te veel druk op de ketel. Over stress. En over twijfels. Maar misschien is het net daarom dat we het allemaal doen. Omdat we het nodig hebben om af en toe eens aan onszelf te twijfelen. Alsof we daar dan sterker van worden.