Kiezen is verliezen Wat me die eerste avond op Aalsterse bodem bezig hield? Keuzestress! Uiteraard speelde het melkzuur in mijn dijen me nog flink parten. En mijn hebzuchtige huisgenoten hielden hoegenaamd geen rekening met de knoert van een jetlag waarmee ik in het station van de keyserlycke stede aankwam, ze moesten en ze zouden asap hun kadootjes krijgen. Nee, ik zat met een gigantisch dilemma. Eentje die mijn hoofd als een rollercoaster van de ene naar de andere optie sleurde. Ok, ik heb er mijn slaap niet voor gelaten. Na mijn Thuis-marathon die me weer up-to-date bracht over het reilen en zeilen bij de Bomansen (Komaan, Paulien, verman je!), viel ik immers als een blok in slaap. Maar één oog open en de twijfel was er weer. Laat ik mijn medaille van Dublin hangen in de keuken of komt die van Boston in de plaats. Zonder te veel inkijk te willen geven in de gemeenschappelijke zieleroerselen die ons echtelijke leven richting geven, mijn wederhelft en ik
