Boston marathon 2019

Kiezen is verliezen

 

 

Wat me die eerste avond op Aalsterse bodem bezig hield? Keuzestress! Uiteraard speelde het melkzuur in mijn dijen me nog flink parten. En mijn hebzuchtige huisgenoten hielden hoegenaamd geen rekening met de knoert van een jetlag waarmee ik in het station van de keyserlycke stede aankwam, ze moesten en ze zouden asap hun kadootjes krijgen. Nee, ik zat met een gigantisch dilemma. Eentje die mijn hoofd als een rollercoaster van de ene naar de andere optie sleurde. Ok, ik heb er mijn slaap niet voor gelaten. Na mijn Thuis-marathon die me weer up-to-date bracht over het reilen en zeilen bij de Bomansen (Komaan, Paulien, verman je!), viel ik immers als een blok in slaap. Maar één oog open en de twijfel was er weer. Laat ik mijn medaille van Dublin hangen in de keuken of komt die van Boston in de plaats.

 

 

Zonder te veel inkijk te willen geven in de gemeenschappelijke zieleroerselen die ons echtelijke leven richting geven, mijn wederhelft en ik gunnen ons elk één marathonmedaille die een ereplaats in ons huis krijgt. Dat klinkt zwaarder dan het is, want in casu hangen die gewoon aan een verticale radiator in de keuken. Maar om minder sportieve bezoekers niet te veel loopgedoe op te duwen als we staan te aperitieven, schreven we de ongeschreven regel dat we ons beperken tot één stuk metaal met een hoog memorabel gehalte.

 

Bij mijn man is het simpel: Chicago. Personal best en een grote kans dat het zijn laatste marathon zal geweest zijn. Maar ik weet het dus niet. Blijft die medaille van Dublin hangen? Of moet ik voor de heroïek van Boston kiezen? Alleen al de ervaring op zich. Mijn eerste overzeese marathon. Zes dagen Boston voor de marathon met de mooiste geschiedenis van allemaal. Met zotte en voortdurend wild enthousiaste Amerikanen. Met de Boston Celtics en de Red Sox. De wandeling door de geschiedenis van de stad, de fietstocht langs de hoogtepunten, lekker Italiaans tafelen, pintje in Cheers en “fine shopping”.

 

 

 

Maar vooral: met alweer een fantastische groep MMC’ers. Wie ons een beetje kent, weet dat enig verenigingsleven ons thuis niet echt onbekend is. Maar net daarom is de steeds terugkerende dynamiek in de groepen MMC’ers die overal ter wereld op marathon-expeditie trekken, zo bijzonder. Motiveren en relativerend tegelijk. En vooral, om het even waar en om het even wanneer warm, gezellig en plezant. Het klinkt misschien wat onnozel, maar misschien vind ik gans die sfeer, van de trainingen tot het feest na de wedstrijd, nog wel leuker dan het lopen van die marathons zelf. Oh ja, voor ik het vergeet … extra “shout out” voor mijn roomie Veerle. Ik had vooraf een beetje “track” of dat allemaal wel helemaal goed zou komen. Los van onze gezinsvakanties heb ik niet echt de gewoonte om vaak op verplaatsing te slapen. En al zeker niet zonder mijn lievelingsman. Maar “onze” dagen zijn voorbijgevlogen. En daar zit jij voor een groot deel tussen. Top!

 

En dan die medailles nog. Weet je, ik hang er gewoon twee bij mekaar. En als ik volgend jaar en het jaar nadien en nadien nog van die machtige dingen mee beleef, dan hang ik die er bij. Die gasten van ons die zich gegeneerd voelen omdat er te veel hangt te schitteren en te blinken in onze keuken, moeten dan maar de andere kant op kijken.