Een uur is een uur!
Het is zo ver. Één dag onderweg en de eerste slechte punten zijn binnen. De trip naar Boston was nochtans uitstekend gestart. Vroeg op post om Wilfried thuis op te pikken, naar het station in de meest charmante stad van Vlaanderen, sporen naar Zaventem, vliegen naar Amsterdam en dan de oceaan over naar Boston. Beetje koolhydraten sprokkelen, koffietje dabei en genieten van de heerlijke MMC-sfeer met een groep licht nerveuze toppers onderweg naar een sportieve speeltuin.
Ja, het ging goed. Zo'n trans-Atlantische vlucht kruipt altijd wat in de kleren bij huismussen als ik. Dus is het wat op de tanden bijten om 's avonds nog op zoek te gaan naar een pasta. Die smaakt mij eigenlijk ook niet echt zoals het zou moeten. Maar hey, dat culinaire muurtje daar ga je vlot door. Ook het slaapje is niet ideaal. Natuurlijk ben je veel te vroeg wakker. Maar de adrenaline doet haar werk. Dus lekker gaan ontbijten, nog even naar de winkel om wat water en lokale "carbs" en hop, richting beurs om ons nummer af te halen.
En toen sloeg het noodlot toe. Het werd aanschuiven aan de kassa van de winkel (ik kies dus echt altijd de verkeerde kassa). Het wandelingetje naar het hotel bleek net een minuutje langer dan gepland. We moesten even wachten aan de lift. En de laatste pipi bleek een zondvloed. Het gevolg: twee minuten te laat aan de receptie en al onze goeie punten kwijt. De blik van Wilfried, wie kent'm niet, ging door merg en been. Te laat en de groep laten wachten. Een beginnersfout en het is nochtans al mijn vijfde MMC-uitstap. Het zal ons niet meer gebeuren!
Reacties