Het gesprek met Tomas

 

 

De dag des oordeels is aangebroken! Nee, niet de marathondag zélf. Op zes km rustig ontspannen loslopen na, moet ik zelfs niet aan de (sportieve) bak vandaag. We vertrekken pas morgen en ik heb ook geen weddenschap met de weegschaal om het ultieme competitiegewicht te registeren (die rotmachine stelt me tóch al weken elke ochtend teleur). Vandaag wordt de druk op de ketel gezet. Vandaag kom ik te weten hoe goed ik getraind heb, hoe fit ik ben en wat mijn plannen voor maandag moeten worden. Vandaag heb ik immers het gesprek met Tomas.

 

 

Aangezien hij niet mee vliegt naar de andere kant van de oceaan, moeten we hier al tijd maken voor de traditionele babbel met de coach. Wordt het inspirerend en motiverend? Of eerder een beetje ontnuchterend en afremmend? Ben ik zo hard in vorm als mijn omgeving me vertelt? Of gaat die laatste kilo die er maar niet af wil (allemaal de fout van die trut van een weegschaal) me parten spelen op de Rolling Hills op een steenworp van Boston centrum? Ik ben razend benieuwd.

 

Natuurlijk moet ik tijdens die marathon mijn eigen ding doen. Het zijn de benen en het hoofd die op d-day beslissen wat er zal gebeuren. Het ziet er naar uit dat we een pak regen op onze hoofden krijgen. Maar blijkbaar kan het ginder nog net zo goed ruim 25 graden worden of beginnen vriezen. Zal ik het uurverschil tegen maandag al verteerd hebben? Gaat die echtgenoot van mij van thuis uit niet te veel zitten zagen en stress in mijn hoofd pompen? Er zijn hopen dingen die de dag zelf zullen bepalen of het allemaal lukt of niet. Maar toch is het elke keer een bijzonder moment als Tomas vertelt wat híj denkt dat je in je benen zitten hebt.

 

 

Een makkie wordt het niet. Het is daar in Boston overduidelijk geen Berlijn of Rotterdam en dat het er zo goed als alleen maar bergaf gaat is volgens mijn wederhelft ook flauwekul. Maar ik liep vorig jaar mijn besttijd op een golvend parcours in Dublin. Zou het dan echt ondenkbaar zijn dat ik het met goeie benen net zo  goed doe? Misschien nog beter zelfs? Of worden de horrorverhalen die ik thuis hoor ook bij mij bewaarheid en dreig ik te zuchten, steunen en kreunen van Hopkinton tot Boylston Street?

 

Hopelijk neemt Tomas straks toch al een paar vraagtekens weg. Anders gaat mijn kamergenote vooral heel veel gezaag van mij horen.

 

 

 

Reacties